161 و آی ا جملۀ «طالَ عَل ی أ َمَدُ هِمُ الا » اشاره ای به خواست اهل كتاب برای دادن صفت ابد ی ت به شریعت خو ی ش نیست؟ و ادعایی برای ب یان صلاحی ت آن در هر زمان و مكان ن ی ست؟ در ای نجا همسرم مرا متوجه آ یۀ ذی ل از همان آ ی ات سابق نمود : هَ الل أ لَمُوا اَن «اع أ یحیی أ بَ أ تِهَا قَد أ دَ مَو أ ضَ بَع أ َر الا ی آ أ ا لَكُمُ الا ن ی أ كُم اتِ لَعَل أ قِلُونَ تَع .» بدانی د كه خدا زم ی ن را پس از مرگش زنده می گرداند به راستی آ یات [خود] را برای شما روشن گردانیده ایم باشد كه ب یندیشید. او گفت : ببی ن خداوند با چه عظمت و قوتی با كلمۀ (اعلموا = بدانید) هشدار می دهد و متنبه می سازد. چه كسانی هستند كه بای د بدانند؟ البته ما كه ا ی مان آورده ایم (آمنوا). چه بای د بدانی م؟ اینكه خداوند زمی ن را پس از مرگش مجدداً زنده می کند. گفتم: ولی ای ن را كه همه می دانند پس چرا خداوند در ا ین زمینه از ما می خواهد كه بدان یم؟ همسرم همچنان كه در فكر و تأمل خو ی ش فرو رفته بود گفت : آی ا فكر می كنی خداوند منظورش هم ین زمی نی است كه ما بر آن زندگی میكنیم؟ گفتم: البته كه نه، در ا ی ن صورت رشتۀ كلام قطع می شود. لذا زمی ن مرده ای كه بدان اشاره شده است زم ی ن دل هاست كه خداوند آن را
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2