160 می گفتم ای خدای من، تو سبحانی . ای پروردگار من، تو سبحانی . ای سرور من، تو سبحانی . این منجی من، تو سبحانی . ای مالک من ... حقی قتاً در هیچ دورانی رسات ر از ای ن جواب الهی به مدع ی ان ابد ی ت شریعت ندیدهام. همسرم نی ز هم ی ن حرف های مرا تكرار كرد و پرس ید: آیا این خطاب الهی به مؤمن ین «الّذی ن آمنوا» بهترین دلی ل بر لزوم استمرار ظهورات الهی ن ی ست؟ و آی ا سؤال توأم با تعجب حق كه أ میفرماید « اَلَم ی ذِ اْنِ لِل ینَ آمَنُوا أ أ شَعَ قُلُوبُهُم أ تَخ اَن » (آی ا برای كسانی كه ا ی مان آورده اند هنگام آن نرس یده كه دلهای شان نرم و فروتن گردد ) شامل دعوت به ا ی مان به ظهور بعد از رسول اكرم نمی شود؟ آیا این آی ه، دعوت مؤمن ی ن از باب رحمت الهی به پ ی روی از د ین حقی قی كه تسل ی م به خاطر خدا و خضوع در برابر ارادۀ او و آنچه از حق نازل شده نمی باشد؟ و ادامه دادم و گفتم : منظور از مؤمن ی ن كه آن ها را در این آی ه و تمام آ ی ات قرآن مخاطب می سازد چه کسانی اند؟ مگر نه آنكه ا ی ن لقب (مؤمنین) تنها به آنانی كه به حضرت محمد ای مان آوردند اطلاق می شود و بر دی گران هرگز اطلاق نشده است؟ و آ یا جملۀ «لا ی كونوا» هشداری آشكار نیست كه امت های قبل را پ ی روی ننمای ند و از صراط مستق ی م منحرف نشوند؟
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2