151 كه از حضرت موسی با فرعون روا ی ت شده و عی سی ابن مر ی م و قومش و به خصوص آنچه بر قوم ی هود وارد شده است . پس از آنكه نزول غ ی رقابل انقطاع رحمت الهی و باران عزّ صمدانی را در هر زمان و مكان احساس کردیم، تصم ی م گرفتی م قدری در سور ۀ قمر تأمل کنیم . با وجود ا ی نكه شرح داستان ها در ای ن سوره بسی ار مختصر است ولی تمامی آنها به نحوی بس ی ار روشن بر مشكل اساسی متمركز شده اند كه همانا نسبت دادن جرم دروغ گویی است كه بر همۀ پیامبران وارد آمده و هر ی ک از داستان ها با فعل التكذ یب (كذبت ) آغاز شده است . تهمت دی گری كه بر همۀ پ ی امبران وارد شده است همانا تهمت جنون و یا دی وانگی است . قصۀ اول كه در سور ۀ قمر آمده است قصۀ حضرت نوح با قوم خویش است: أ دُجِرَ أ نُونٌ وَاز أ دَنَا وَقَالُوا مَج بُوا عَب أ مُ نُوحٍ فَكَذ أ قَو أ لَهُم أ قَب بَت «كَذ . فَدَعَا هُ اَن رَب ی أ أ تَصِر أ لُوبٌ فَان مَغ ... أ نَاهَا آ أ تَرَك وَلَقَد ی كِرٍ أ مُد أ مِن ةً فَهَل . فَك ی فَ كَانَ أ عَذَاب ی وَنُذُر . وَلَقَد ی كِرٍ». أ مُد أ مِن أ رِ فَهَل ك أ آنَ لِلذ أقُر أ نَا ال ر س (سوره قمر- آیات )۹-۱۷ پیش از آنان قوم نوح [نیز] به تكذیب پرداختند و بنده ما را دروغزن خواندند و گفتند دیوانه ای است و [بسی ] آزار كشید، تا پروردگارش را خواند كه من مغلوب شدم به داد من برس … و به راستی آن [سفینه] را
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2