103 را بر آن داشت كه با تفكر و تأمل ب ی شتری به گوشه ای از حكمت ترت یب كلمات به ا ی ن نحو پی بر یم. هر ی ک از ما سؤالاتی را كه به ذهنمان خطور می كرد از د ی گری میپرسیدی م تا بی طرفانه و بهطور مثبت درباره اش بحث کنیم تا مبادا از مسلک بی طرفی خوی ش منحرف شویم: می ان دو لفظ نبی و رسول چه تفاوتی وجود دارد؟ چرا خداوند ب ی ن نبی و رسول تف اوت قرار داده است و خاتم ی ت را فقط متعلق به نبی ذكر فرموده ولی برای رسول چن ی ن نیست؟ هدف و منظور از این آیه چی ست؟ و ی ا آنكه خداوند ناگهانی خواسته است ما را از موضوعی مهم و خطرناک كه همانا انقطاع رسالات و وحی الهی بعد از رسول اكرم است باخبر كند؟ اگر چن ی ن است چرا از موضوع اساسی مورد بحث در آ ی ۀ مذكور خارج شده و به ی ک موضوع جدید می پردازد؟ آیا ای ن نشانۀ بی اهمی تی نسبت به علت نزول ا ین آی ه و پرداختن به مسئله ای جد ی د و سرنوشت ساز است؟ آ ی ا صرفاً به هم ی ن عبارت مختصر و كوتاه و قاطع، خداوند بزرگوار منتهی شدن رسالت های آسمانی را اعلان میفرمای د و ابواب رحمت پروردگار را مسدود می سازد و رابطۀ ابدی ب ین خلق و خالق را قطع می کند و به آنچه در قرآن آمده است اكتفا می فرماید؟ آی ا به هم ی ن سادگی و در ع ی ن حال ابهام، خداوند ا ی ن چنین تغییری بنیادی و اساسی را در روشخو یش به ما خبر می دهد، گویی مطلبی عادی
RkJQdWJsaXNoZXIy MTA1OTk2