ورای فرهنگ رقابت

75 است که با یکدیگر بر سر سرمایهگزاری و جمع سرمایه در عرصهای رقابت میکنند که نه تنها عاری از استاندار دهای بین المللی کار بلکه عاری از هر گونه نهادی است که بتواند این استانداردها را ایجاد یا اجرا نماید . در این محیط، دولتهای ملی از ترس فرار عظیم سرمایه به مناطق رقیبی که فاقد چنین استانداردهائی است ، نمیتوانند حتی در اقتصاد های داخلی خود استانداردهای معناداری را برای کار ایجاد و اجرا نمایند. علاوه بر آن، از آنجا که دولتهای ملی خودشان مطابق الگوها ی حزبی سازمانیافتهاند، تصمیم گیریهای سیاسیً معمولا تابع اوامر شرکتهای سرمایهدار، از جمله شرکتهای چندملیتی است که نسبت به بسیاری از دولتهای محلی از قدرت اقتصادی و سیاسی بیشتری برخوردارهستند . این امرً عملا وضع و اجرای استانداردهای داخلی برای کار و تنظیم آن را در بیشتر کشورها غیرممکن میکند. حتی تحت این شرایطً عملا غیرممکن است که بتوان طرحهای مالیات تصاعدی را ایجاد نمود که لازم است تا با توزیع مجدد منابع در یک اقتصاد سرمایهداری از فقر و ثروت مفرط بکاهند . این امر از یک سو ناشی از پیروی تصمیم گیری های حزبی از منطق تجمع سرمایه است و از سوی دیگر ناشی از خطر دائمی فرار سرمایه در یک نظام فاقد استانداردهای بین المللی مالیات و مبنی بر رقابت حکومتهای ملی. در این نظام کارآئی تدابیر محلی کارگری خیلی محدود است وً احتمالا تا زمانی که هنوز سرمایهداری لجام گسیختۀ جهانی از شکلگیری ساختارهای یکپارچه و هماهنگ و پاسخگوی سیاسی، هم در سطح ملی و هم در سطح بین المللی ، سریعتر پیش میرود، این تدابیر به نحو فزایندهای معنای خود را از دست خواهند داد. روابط بین کار و سرمایه جدا از این ملاحظات اجتماع ساختاری، ابعاد روان ساختاری هم دارند که باید آنها را هم بررسی نمود. ارزش ها، رویکردها و باورهائی که به صورت اجتماعی پرورش مییابند، اما بطور انفرادی بیان میشوند، نیز در تضاد طبقاتی نقش دارند. ازبین بردن فقر و ثروت مفرط و بهبود بخشیدن به شرایط کارگران در همۀ بخشهای اقتصادی مستلزم یک برنامۀ دوگانه برای تغییر اجتماع ساختاری و روان ساختاری است . این دومی مستلزم مشارکت و حمایت فعال هیئتهای تصمیم گیریعمومی است تا به تأمین مالی آموزش عمومی و پخش برنامههای عمومی و مانند آن بپردازند . اما در نظام سهگانۀ رقابت، حصول یا ادامۀ چنین حمایتیً عملا غیرممکن است ، زیرا ارادۀ سیاسی ًماهیتا تابع نیروهای اقتصادی است. در همین ارتباط ، گروههای کارگری ، زیست محیطی و سایر گروههای هواداری اجتماعی نیز نمیتوانند با گروههای حا کم و ثروتمند برای پوشش رسانهای مطلوب