ورای فرهنگ رقابت

72 آنچه بررسی میشود این است که چگونه این نهضتها همان قواعد خصومتگرائی را نهادینه کردهاند که به نظامهائی که قصد اصلاحشان را دارند، شکل داده است . راهبردهای مخالفت آمیز اصلاح اجتماعی ، معمائی را برای این نهضتها ایجاد میکند. از یک سو چنین تدابیری ممکن است تنها ابزار موجود برای دنبالکردن اصلاحات اجتماعی به نظر بیایند . چطور فعالیتهای اجتماعی میتوانند به جز با سازماندهی حزبی، طرح دعوی یا به «خیابان کشاندن » موضوع ، تغییری به وجود آورند ؟ از سوی دیگر همین تدابیر خصمانه اغلب به دلائلی که در زیر به آن خواهیم پرداخت ، دستو - پا گیر از کار در میآیند. منظور این نیست که تدابیرخصمان ۀ اصلاح اجتماعی به کلی بیاثر هستتند. در واقع نهضتهای خصمانه در سراسر تاریخ موفقیتهای محدودی به دست آورد هاند. مقصد این هم نیست که چنین تدابیری در همۀ شرایط مشکل سازهستند. خصومتگرائی ممکن است در بعضی شرایط پاسخی ضروری و مناسب باشد. علاوه بر آن، ا گر تدابیر اصلاح اجتماعی را طیفی بدانیم که از بسیار خصمانه تا ًنسبتا تعاونی کشیده شده باشد، تهدید برخورد شدید، ممکن است گاهی رویکردهای متعادلتر یا تعاونیتر را نسبت به تغییر اجتماعی پیش ببرد. اما همانطور که بحث زیر میگوید عادیسازی تدابیر خصمانه بهای سنگینی دارد که اغلب نادیده گرفته میشود و اتکای عادی و روزمره به چنین تدابیری ممکن است مؤثرترین رویکرد بلندمدت نسبت به تغییر اجتماعی نباشد. دسته بندی درونی کهً معمولا نهضتهای اصلاح طلب مخالف از آن رنج میبرند را در نظر بگیرید . عملا همۀ برنامههای چپ در سراسر قرن بیستم آلوده به کشمکشهای درونی بودند . جنگ سیاسی داخلی در میان کمونیس تهای انقلابی پیشرو مشخصۀ دهههای آغازین، مجادلات نظری بین روشنفکران چپ مشخصۀ دهههای میانی و انشقاق «چپ جدید» تحت فشارها ی گریزِازمرکز سیاستهای هویتی، مشخصۀ دهههای پایانی قرن بیستم بودند . به نظر میرسد که زیربنای این الگوی جنگ داخلی و انشقاق، گرایش به تفسیر تفاوتها – از نظر طبقه، نژاد، جنسیت، دیدگاه یا رویکرد سیاسی – به عنوان سرچشمههای دشمنی و برخورد باشد. تاد گیتلین i ضمن تفکر در بیش از سه دهه تجربهاش به عنوان پژوهشگر و فعال اصلی «چپ جدید»، مطالب مفصلی دربارۀ این پدیده نوشته است. 74 این طور که گیتلین میگوید، وحدت اولیۀ چپ جدید، دست کم در ایالات متحده، از تجربۀ جنگ i Tod Gitlin