ورای فرهنگ رقابت

64 کنندگان آنها کشیشهای مجرد بودند، باقی ماندند (در واقع تا سال 0884 در دانشگاههای آ کسفورد و کمبریج هنوز لازم بود که دانشجویان بورسیه مجرد بمانند) . تا قرون نوزده و بیست این زادگاههای علوم جدید به صورت قلعههائی ًمنحصرا مردانه باقی مانده بود ند. در این میان که مدارس رهبانی به مدارس کلیسائی و مدارس کلیسائی به دانشگاه تبدیل میشدند، رشتۀ مشترکی از اعتقادات و رویکرد های ضد زن منتقل میشد: زنان به عنوان این که دنیوی و گناهآلوده هستند، مورد سوءظن قرار داشتند و مردان معتقد بودند که با پرهیز از آنان میتوانند پا ک باقی بمانند . همچنین مشخصۀ همۀ این مؤسسات یک فرهنگ بسیار نظامی بود به طوری کهً معمولا با انضباط شدید و مانند ارتش اداره میشدند. اعضای آنها خود را اغلب « جنگجویانی » میدانستند که برای نبرد روحانی و گاهی فیزیکی بر علیه «ملحدان » و «کفار» تربیت میشوند. نمونههای این امر را نه تنها در مأموریتهای روحانی بلکه در جنگهای صلیبی و دادگاههای تفتیش عقاید نیز میتوان دید. در دانشگاههای اولیه ، دانشجویان نیز در میان خود به «ملتهائی» تقسیم شده بودند و به رویاروئیهای مسلحانۀ آئینی با یکدیگر میپرد اختند . گاهی این خشونت آئینی با ریختن شبانۀ دانشجویان به خیابانها و ترساندن سا کنین محل، بخصوص زنان، به جوامع اطراف کشیده میشد. در این محیط مردانه، ضد زن و اغلب نظامی بود که دانش غربی بتدریج در طول بیش از دو هزار سال شکل گرفت. پس تعجبی ندارد که دانش غربی به تجسم یک معرفت شناسی خصمانه بدل شد. وقتی که اولین دانشگاههای جدید پایه گزاری شدند، مباحثات علمی که بقایای سنت مجادلهای یونانی به شمار میرفتند، ولی در این محیط جدید نهادین شکلی رسمیتر و آئینیتر به خود گرفته بودند ، به روش اصلی تحقیق و آموزش فکری بدل شده بودند . 59 در این محیط، دانش یا حقیقت با طرح و رد نظرات در مبارزات فکری محک زده میشد. این معرفت شناسی خصمانه که از سوی فرهنگ کشیشی اولیه به خوبی در دانش غربی جاافتاده بود، در طول غیردینی شدن دانش که سرانجام به دنبال آن صورت گرفت، ًعمدتا دست نخورده باقی ماند. با ظهور نهضت انسان گرائی در اواخر قرن شانزدهم و اوائل قرن هفدهم، کمکم مدارس ًنسبتا غیردینی رنسانس که به جای کلیسا تحت حمایت مالی اشراف بودند ، پدید آمدند . دانشگاههای غیردینی یکی پس ازدیگری پایه گزاری شدند وتعداد فزایندهای از دانشگا ههای کلیسائی نیز بتدریج غیردینی گشتند. در همۀ این موارد نهادهای مذکور تا قرن نوزدهم و در بسیاری از موارد تا قرن بیستم ًتقریبا در