ورای فرهنگ رقابت

53 این نظر میشد که جریانات قضائی نیز مانند جریانات اقتصادی و سیاسی باید طبق اصول بازار رقابت شکلداده شوند. این نظر مبنی بر این منطق است که بهترین راه ترویج عدالت و کارآئی، آن خواهد بود که جریانات قانونی به صورت مبارزات علنی که ًعمدتا با رقابت بینِ خود طرفهای دعوا اداره میشوند، ساختار یابند. مطابق این منطق هیچ کس بهاندازۀ طرف دعوائی که حق با اوست انگیز ه برای کارکردن در جهت کشف حقیقت در یک مبارزۀ علنی را ندارد. 44 در نتیجه تصور میشود که طرف دعوای بر حق، مانند صاحب کسب و کاری که در بازار آزاد فعالیت میکند، در به کرسی نشاندن حقیقت از هر نفر سوم بی طرف (یا بالقوه فاسدی) شایستهتر و مؤثرتر است. این الگوی مبارزه به همراه عقاید مربوط به پیروزی خیر بر شر، نظام هیئت منصفۀ بی طرف و سنتهای موروثی مربوط به مجادله، تبدیل به نظام خصمانۀ حقوقی به صورتی که امروزه می شناسیم، شد. این نظام کمکم قوانین مفصلی در ارتباط با روال کار و همچنین ادله و شواهد، پیدا کرد که برای «ایجاد یک تقابل سرنوشت ساز بین طرفین دعوا» در یک دعوای حقوقی طراحی شده بودند . 45 همینطور که بر پیچیدگی این قوانین افزوده میشد و نتیجۀ این تقابلها بستگی بیشتری به مهارتهای دقیق وکالت پیدا میکرد، طرفین دعوا وابستگی بیشتری به وکلای حقوقی ماهر پیدا میکردند. همینطور که تعداد و اهمیت وکلای حقوقی افزایش پیدا میکرد، قدرت وکالت آنان نیز افزایش مییافت. همانطور که وکلا خود را ًصرفا وقف منافع موکلانی که دستمزدشان را میپرد اختند ، میکردند و میکوشیدند از طرف آنها در دعواهای حقوقی پیروز شوند، تعهد به وکالت متعصبانه جای تعهد به حقیقترا در آنان میگرفت. 46 در چنین فضائی تدابیر مربوط به مغشوش کردن حقیقت، نظیر ازقلم انداختن اطلاعات مربوط به موضوع که ممکن بود مضر باشد، مبالغه یا اظهارات کذب، مغشوش کردن و تحریف مدارک و تعلیم دادن به شاهدان رونق گرفت. 47 در نتیجه فریدمن i در کتابش تحت عنوان اصول اخلاقی در نظامهای حقوقی خصمانه توانست بدون شرم و خجالت اذعان کند که وکلا «یک تعهد حرفهای به ایجاد مانع در سر راه حقیقت» دارند. 48 در واقع در کشورهائی نظیر ایالات متحده، وکلای مدرن میتوانند ًعلنا با مصونیت کامل در یک دادگاه قانونی اظهارات کذب یا مخرب (اما از نظر استراتژیک مؤثر) بکنند و از همان مصونیت کاملی در قبال رسوائی یا افترا برخوردار شوند که در مورد شاهدها وجود دارد. اما برخلاف شاهدها مجبور نیستند قسم بخورند که حقیقت را میگویند و نمیتوان آنها را برای شهادت دروغ تحت تعقیب قرار داد، امتیازی که بطور روزافزونی از سوی i Freedman