ورای فرهنگ رقابت

51 نباشد، محکوم به سقوط به ورطۀ بی اهمیتی خواهند بود. در نتیجه احزاب بیش از هرچیز به وسائلی برای مبارزه و پیروزی در انتخابات بدل میشوند. 14 سیاستمداران در تلاش برای شکست دادن مخالفان و پیروزی در این مبارزات به گفتگوهای ستیزهجویانهای میپرد ازند که مشخصۀ آنها همانطور که در لجن مالکردنها و تبلیغات سوئی که بر بسیاری از مبارزات مدرن حا کم شده پیداست، خصومت علنی است. 05 وقتیِ رهبری سیاسی و کنترل از طریق این مسابقات خصمانه تعیین گردید، جریانات مربوط به تصمیم گیری عمومی نیز به شیوهای خصمانه سازمان مییابد و تصمیم گیری نیز مانند مباحثۀ حزبی به صورت «جنگ کلمات» بین نمایندگان گروههای ذینفع مخالف سازمان پیدا میکند. در این مباحثات مخالفان سیاسی در تلاش برای شکست دادن دشمنان شان و برتری پیدا کردن در عرصۀ آراء عمومی مانور میدهند و می - جنگند. مفهوم پارلمانی «مخالفت وفادارانه »، مفهومی که به تلویح یا به تصریح در بسیاری از مجالس و کنگرههای غربی محترم شمرده میشود، نشان میدهد که این الگوی تضاد و مخالفت در مباحثات تا چه حدی نهادینه شده است. ً معمولا بر خلاف مشورتهای اصولی، مشخصۀ این مباحثات که مبنی بر تضاد و مخالفت هستند، استدلال موضعی است. 06 احزاب در آغاز، موضعی را اتخاذ میکنند و هدفشان این است که موضع حزب خودشان حا کم شود. در نتیجه ، هویت یک حزب بسته به موضعی است که اخذ کرده و شکست یک موضع برای یک حزب به منزلۀ از دست دادن «سرمایۀ سیاسی» است . به این ترتیب ، از آنجا که مباحثات حزبی صحنۀ «مبارزات دائمی» یا مسابقات پایان ناپذیر بر سر سرمایۀ سیاسی میشوند، جریانات تصمیم گیری در اثر پیشبینی ُ دور بعدی انتخابات به بخشهای جدائینا پذیری از جریانات انتخاباتی بدل میگردند. 07 البته، بسیاری از تصمیم گیریهای حزبی نیز خارج از مباحث عمومی رسمی صورت میگیرد. در واقع، این مباحثات چیزی بیش از یک لفاف نمایشی روی جریانات پیچید ۀ پشت صحنۀ معاملات و توافق های سیاسی نیست . اما حتی مشخصۀ این جریانات پشت صحنه نیز دینامیکهای مشابه حزبی است. 08 دربرگیرند ۀ این ساختارهای درهم تنیدۀ مبارزات انتخاباتی و مباحثاتی حزبی فضای دیگری از مسابقات سیاسی است که در آن گروههای فشار و دستههای فعالیتهای سیاسی با یکدیگر بر سر تحت فشار گذاشتن احزاب و شکلدادن به افکار عمومی در جهت منافع خودشان، رقابت میکنند. به این ترتیب ، مسابقاتی که در داخل