ورای فرهنگ رقابت

198 به شمار میآید. 7 یافتههای راس حا کی از آن است که در واقع تنوع قابل توجهی در مقدار نسبی خصومت یا همکاری که در فرهنگهای مختلف بروز میکند، وجود دارد. علاوه بر آن، وی این تنوع را مانند بسیاری از اقتصاددانان یا جامعهشناسان ًصرفا به نیروهای اجتماع -ساختاری نسبت نداده بلکه آنها را ناشی از عوامل روان-ساختاری یا آنچه که عوامل روانی–فرهنگی مینامد، نیز دانسته است . همانطورکه راس میگوید: «موقعیتهای عینی به تنهائی تعارض ایجاد نمیکنند، تفسیر هائی هم که از این موقعیتها میشود در ایجاد تعارض نقش دارند». 8 وی ادامه میدهد که «نتایج تجربی :» به وضوح نشان میدهند که جامعهپذیری اولیۀ اجتماع ارتباط نزدیکی با الگوهای تعارض و خشونت دارد. اثرات روانی–فرهنگی را نمی توان به شرایط ساختاری که در چارچوب منافع ساده تشریح شدهاند، کاهش داد. الگوهای مبنی برمنافع و انتخاب عقلانی آنقدرها خطا نیستند که محدود ند، محدودتر از آنچه بسیاری از طرفداران آنها میگویند. قبول دارم که منافع مهم هستند، اما نیروهای روانی– فرهنگی در تعیین این که این منافع چگونه تعریف شوند و کدام فعالان از آنها دفاع کنند، اهمیت حیاتی دارند. 8 در عین حال راس نقش مؤسسات اجتماعی را در تقویت این استعدادهای روان-ساختاری در سراسر زندگی تصدیق میکند: روابط اولیۀ اجتماعی، شالودهای را برای الگوهای رفتار اجتماعی فرد (که من آن را خصلتهای روانی–فرهنگی مینامم) در سراسر زندگی فراهم میسازند... اما ابتدای کودکی تنها زمان شکلگیری تفسیر فرد از عالم که به نوبه خود موجد رفتارهای تعارضی گردد، نیست . دامنۀ گستردهای از روالها و مؤسسات جامعه خصلتهای روانی–فرهنگی مهمی را از طریق ارزشها و رفتارهائی که تشویق یا تنبیه میکنند، از راه تعاریف فرهنگی که از هویت گروهی (ما در قبال آنها) ارائه میدهند و از راه پاسخهای از نظر فرهنگی تأییدشد های که به خشونتهای وارده میدهند، تقویت میکنند. 10 البته تحقیق راس فقط گام اول به سوی این درک تجربی است که آیا انسانها ظرفیت جایگزینکردن رقابت و تقابل را با همکاری و تعاون دارند، یا خیر. اما تحلیل مقایسهای وی دلگرم کننده است زیرا نشان میدهد که خصومتگرائی هنجاری در فرهنگهای ماقبل صنعتی فراگیر نیست و عوامل خاص فرهنگی (هم عوامل اجتماع - ساختاری و هم عوامل روان-ساختاری) در بیان و میزان تقابل یا تعاون نقش مهمی را بازی میکنند.