ورای فرهنگ رقابت

192 روزافزون جهانی از رده خارج و مشکل زا شدهاند. با این حال با نظامهای حزبی موجود مخالفت نمیکنند یا آنها را مورد حمله قرار نمیدهند. برعکس تحت هرحکومتی که زندگی میکنند از آن اطاعت مینمایند و در جوامعی که فرصت چنین کاری را به آنها میدهند طبق مسئولیت شهروندی خود در انتخابات رأ ی میدهند، اما در عین حال از شرکت فعال در سیاستهای حزبی خودداری میکنند تا بتوانند نیروی خود را به جای آن روی بنای یک نظام جایگزین برای ادارۀ دموکراتیک امور متمرکز کنند، نظامی که آن را به عنوان الگوئی برای بررسی و آموختن به دیگران ارائه مینمایند. با افزایش توانائی و شهرت جامعۀ بهائی ، الگوی انتخاباتی آن ًواقعا توجه ناظرانی بیرونی نظیرسازمان ملل متحد را به خود جلب کرده است ، سازمانی که توانائیهای آن را به عنوان نظامی که حکومتهای ملی میتوانند از آن تقلید کنند، به رسمیت شناخته است. 3 خارج از این حوزههای رسمی نهادین ، در بسیاری از حوزههای دیگر عمل اجتماعی نیز رویکرد مبتنی بر بازیهای فرهنگی نسبت به تغییر اجتماعی را میتوان دید. فاس و گرین که پژوهشگرانی فمنیست هستند، میگویند اساس الگوی «سخنوری دعوت کننده»شان که در فصل 2 مورد بررسی قرار گرفت، خارج شدن از بازی ّ جر و بحث کنونی به منظور شکلدادن به یک جایگزین جذابتر است . به گفتۀ خود آنان: با این که سخنوری دعوت کننده برای ایجاد یک تغییر خاص مانند تغییر نظامهای ظالمانه به نظامهائی که برای افراد ارزش قائل شوند و از آنها حمایت کنند، طراحی نشده ، اما با این حال ممکن است همین نتیجه را به بار آورد.. .ًصرفا به این علت که الگوئی از یک جایگزین ارائه می دهد و به این ترتیب ، نشان می دهد که یک جایگزین چگونه به نظر میرسد و کار میکند. پس سخنوری دعوت کننده ممکن است یک نظام ظالمانه را تغییر دهد. ًدقیقا به این علت که با شرایط خود این نظام به آن حمله نمیکند. 4 مثالهائی نظیر این، به نوبۀ خود به سئوال سومی که در بالامطرح شد، پاسخ میدهند که: آیا مبارزات خصمانه تنها وسیلهای نبودهاند که تا به حال اصلاح ات اجتماعی را ایجاد کردهاند؟ این مثالها نشان میدهند که تدابیر غیرخصمانۀ اجتماعی وجود دارند وً احتمالا در سراسر تاریخ وجود داشتهاند، فقط به این عنوان شناسائی نشده بودهاند. مشکل این جاست که این تدابیر ًعموما به عنوان تدابیر اصلاح اجتماعی مورد توجه قرار نگرفت هاند. به ندرت چیزی از آنها در کتابهای تاریخ می خوانیم، زیرا اغلب فاقد عناصر سنتی روایتهای هیجانی و حادثهای هستند. بندرت چیزی دربارۀ آنها در رسانههای تجاری میشنویم زیرا فاقد افراط گرائی و تقابلی هستند که به آنها «ارزش خبری» میدهد. به همین ترتیب حتی در آثار پژوهشگران اصلاح طلب چیزی دربارۀ