ورای فرهنگ رقابت

179 مدارس نه تنها به روی بهائیان که به روی همه با هر پیشینهای باز بود. در واقع این مدارس اولین نسل زنان شاغل ایران را تربیت کردند و از آن زمان نفوذ آنان در سراسر جامعه احساس شده است. 077 بخصوص در خود جامعۀ بهائی ، زنان پیشرفت آشکار ی کردهاند. برخلاف هنجارهای فرهنگی حا کم، زنان در فعالیتهای جامعۀ بهائی از مردان جدا نشدند . زنان با کارکردن در کنار مردان و در مؤسسات و هیئتهای انتخابی، مهارتهای مهم و حس شرافت و ارزشمندی زیادی در داخل جامعۀ بهائی به دست آوردند. تا سال 0972 صد در صد زنان زیر 21 سال بهائی سواد داشتند در حالی که میانگین ملی ایران 05 درصد بود. 078 این تعهد نسبت به پیشرفت زنان به نوبۀ خود باعث پیشرفت اجتماعی و اقتصادی کل جامعۀ بهائی گردید، پویائی دیگری که بسیاری از کارشناسان «توسعه » تازه حالا شروع به تشخیص آن کردهاند. نمونۀ دیگر از موفقیتهای بهائیان ایران را میتوان در پاسخ خاص آنان به تجدید تعقیب و آزار بهائیان به دنبال انقلاب اسلامی سال 0979 دید. مقامات ایرانی به دنبال انقلاب دست به حملۀ تمام عیاری علیه جامعۀ بهائی زدند. بهائیان را در ملاء عام کتک زدند، کسب و کارشان را مصادره و یا نابود کردند، خانههایشان را غارت کردند یا سوزاندند و بسیاری از رهبران انتخابی آنها را شکنجه و اعدام نمود ند. ازدواج های بهائی نوعی فحشا که مستحق مجازات مرگ است اعلام گردید و دانشجویان بهائی از دانشگاه اخراج شدند. «قانون» قصاصی نیز به تصویب رسید که هر نوع جرمی علیه بهائیان را از هر نوع مجازات قانونی معاف می نمود. 079 جامعۀ بهائیان ایران بدون هیچ حمایت قانونی در داخل و بدون وجود هیچ راه قانونی برای خروج از ایران (به بهائیان گذرنامه نمیدادند) کاری نمیتوانست بکند جز این که فجایعی که علیه آن صورت میگرفت را مستند سازد و جزئیات آن را با جوامع بهائی سایر کشورها در میان گزارد. این جوامع به نوبۀ خود یک اقدام هماهنگ جهانی را برای آ گاهکردن دولتها، رسانهها و سایر رهبران فکری سراسر دنیا از وضع اسفنا ک آنان آغاز کردند. بهائیان همچنین شبکهای غیر رسمی برای پناه دادن و حمایتکردن از یکدیگر و همچنین مدارس غیررسمی خانگی برای کودکان خود ایجاد نمودند . در همین حال که بهائیان داخل ایران راههای مبتکرانهای برای بقا و پیشرفت خود پیدا میکردند، اقدامات بین المللی برای آ گاه ساختن دولتها و سایر رهبران شروع به ثمردادن کرد. قطعنام ههائی در پارلمانها و کنگرههای سراسر جهان و همچنین در سازمان ملل متحد به تصویب رسید که این موارد فاحش نقض حقوق بشر را محکوم میکردند و بر