ورای فرهنگ رقابت

171 علاوه بر آن، بهائیان این توانائی را ًصرفا فردی نمیدانند بلکه معتقدند تجلیات جمعی هم دارد. 056 بنا بر این موفقیتهای بینظیر لغو بردهداری یا کسب حق رأی عمومی را ًصرفا به جابهجاشدن موازنۀ قدرت میان گروههای ذینفع که از نظر تاریخی رقیب یکدیگر بودهاند، تعبیر نمیکنند. بلکه آن را بیان جمعی این توانائی گروههای به لحاظ تاریخی حا کم میدانند که منافعِ شخصی فوری و تنگ نظرانۀ خود را تابع منافع طولانی مدتتر کل مردم نمایند. از این نظر بهائیان به اهمیت نقشی که محیط فرهنگی در تحقق توانائیهای مربوط به همیاری دارد، اشاره میکنند. درست است که آنان معتقدند اراده و تلاش فردی هم مهم است ، اما در عین حال معتقدند که ساختارهای اجتماعی در محیط فرهنگی ما میتواند همیاری و تقابل را مانند خصومتگرائی هم پرورش دهد و هم سرکوب نمای د. 057 با توجه به این که میراث ژنتیک ما هم توانائی رفتارهای خودخواهانه را به ما میدهد و هم توانائی همکاریکردن را، بهائیان بر این باورند که محیط فرهنگی ما نقش بزرگی در تعیین این دارد که هر کدام از این خصوصیات رفتاری تا چه حد برامور انسانی حا کم شوند. بعلاوه از آنجا که بهائیان معتقدند فرهنگهای انسانی به صورت یکپارچه تحول مییابند و در مقابل فشارها و تغییر شرایط یا سازگاری پیدا میکنند و یا از بین میروند، معتقدند که نیرو های تکاملی پشتیبان تحت نظم درآمدن انگیز ههای خشونت بار و خودخواهانه و همچنین پرورش و تقویت همیاری و همکاری هستند. 058 آنها معتقدند همین طور که جوامع انسانی از نظر اندازه و پیچیدگی وسعت مییابند و سعادت هر فرد به سعادت گروههای اجتماعی روبه گسترشی پیوند میخورد، انسانها تحت فشار فزایندهای قرار میگیرند تا دامنۀ روابط همکاری و همیاری خود را گسترش دهند. اما باید خاطرنشان ساخت که بهائیان ًلزوما جوامع ابتدائی بشری را خودخواهانهتر و خشونتبارتر از جوامع مدرن امروزی نمیدانند، فقط تصدیق میکنند که به علت ساختارهای ًنسبتا سادهتر اجتماعی که خصیصۀ جوامع ابتدائی بشری بوده و به علت انزوای نسبی آنها از سایر گروههای اجتماعی ، محدودۀ همیاری و همکاری آنها نیز ًنسبتا محدود بوده است . همین طور که جوامع پیچی دهتر و گستردهتر شدهاند، اعضای آنها مجبور شدهاند احساس هویت و شمول گستردهتر و همچنین ساختارهائی گستردهتر، هر چقدر هم که ناقص ، برای تمامیت اجتماعی به وجود آورند . 059 اما مهمتر از همه، بهائیان معتقدند با وجود این که تا به حال همۀ صور سازمان اجتماعی مرزهائی را بین اعضای داخلی و دیگرانی که در بیرون آن قرار داشتهاند، قائل شدهاند، اما دیگر چنین مرزبندیهائی در عصر وابستگیهای روزافزون جهانی ممکن