ورای فرهنگ رقابت

126 نظام خصمانۀ حقوقی است، نیست . همانطور که دو تن از برجسته ترین هواداران میانجیگری دگرگون ساز شرح میدهند: دیدگاه فردگرایانه تصویر ضعیفی از عالم بشری و توان آن ارائه می دهد. مهمتر از همه، توصیف قاطع فردگرائی از افراد به عنوان موجوداتی ً کاملا مجزا نمی تواند بسیاری از جنبههای مهم حیات بشر را که در آن ارتباط با دیگران خصوصیت اصلی تجربۀ انسان است توضیح دهد و می توان نشان داد که تأ کید آن بر ارضای شخصی به عنوان یک ارزش نمی تواند مبنای کارآمدی برای نظریۀ اخلاقی باشد. 111 در مقابل، رویکرد دگرگونساز نسبت به میانجیگری از یک «جهاننگری ارتباطی » مشتق شده است که انسان را در چارچوبی ًاساس ا غیرخصمانه تعریف میکند. چارچوب ارتباطی مانند فردگرائی جهان را متشکل از افرادی با وجدانهای شخصی - شده و با نیازها و خواستهای گونا گون میداند، اما این موجودات گونا گون را صاحب شکلی ذاتی از وجدان میداند که آنها را به یکدیگر مرتبط می سازد. بطور خاص، هر انسانی دارای دو قابلیت ذاتی انسانی است: اولی قابلیت برای تجربۀ دامنۀ کامل تجربیات انسانی است ، نظیر درد، لذت، شادی، اندوه، روشنی ، سردرگمی و مانند آن. دومی قابلیت تشخیص آن است که هر انسان دیگری هم مانند او دارای همان نوع قابلیت تجریه است . این قابلیت ذاتی و بینظیر انسانی برای مرتبط شدن با تجربۀ دیگران است که ساختار را تشکیل می دهد، ساختاری از وجدان انسانی که هر انسانی را حداقل به صورت بالقوه با دیگری مرتبط میکند... بنا بر این جهاننگری ارتباطی عالم را هم شامل کثرت افراد و هم وحدت ( بالقوه) حاصل از شبکۀ روابط بین آنها میداند. 112 این جهاننگری ارتباطی به نوبۀ خود میگوید در حالی که ارضای منافع متقابل میتواند مزیت جنبی مهمی برای میانجیگری به حساب آید، اما هدف نهائی باید بزرگتر از اینها باشد: والاترین ارزشی که از این نگرش نسبت به عالم بشری ظاهر می شود، ارضای خواستهای فردی نیست ، بلکه تحقق قابلیات والاترِ ِ هم فرد و هم جهان، ازطریق فعال کردن این قابلیت بشری است که به جای آن که دیگران را وسیلهای برای رسیدن به اهداف خود ببیند، به آ گاهی و علاقه، هم نسبت به خود و هم نسبت به دیگران برسد . 003 با توجه به این زمینه، در حالی که رویکرد حل مشکل یا مبنی برمنافع به میانجیگری میخواهد ساختارهای غیرخصمانه ای برای حل اختلاف ایجاد کند، رویکرد دگرگون ساز