ورای فرهنگ رقابت

123 شهروندان به شمار میروند، در یک محل جمع میشوند و پس از آن که برای مشورت دربارۀ موضوعات خاص فرصتهای طولانی به آنها داده شد، نظراتشان ارزیابی میگردد. 014 همان طوری که فیش کین i توضیح میدهد: فکر سادهای است ، یک نمونۀ ملی (یا منطقهای یا محلی) تصادفی از رأی دهندگان را در نظر بگیرید و آنها را به یک محل واحد منتقل کنید... آنها را با مطالب و اطلاعاتی که به دقت موازنه شده باشند، با بحثهای مفصل در گروههای کوچک و با فرصت سئوال کردن از کارشناسان و سیاست مداران دربارۀ موضوعات مورد نظر سیراب کنید. در پایان چند روز کار و بطور رو در رو دربارۀ موضوعات مربوطه نظرخواهی مفصلی از شرکت کنندگان به عمل آورید . پژوهش حاصله نمونهای از قضاوتهای سنجیدۀ مردم را فراهم خواهد کرد، یعنی نظراتی که کل کشور (یا منطقه یا محل) به آن میرسیدند ا گر همین تجربه را داشتند و بیشتر شبیه شهروندان آرمانی که به مدتهای طولانی در موضوعات غرق شده باشند، رفتار میکردند. 103 البته، چنین نظرسنج یهائی ًواقعا نظرات موجود مردم را نمی سنجد، اما هدف این نیست ، بلکه آنطور که فیش کین میگوید، برعکس : هدف یک نظرسنجی مشورتی ، توصیف یا پیشبینی نظرات مردم نیست، بلکه هدف توصیه است . این مشورت یک قابلیت توصیهای دارد: نتایجی است که مردم به آن میرسیدند ا گر اطلاع بهتری از موضوع داشتند و ا گر فرصت و انگیز ۀ بررسی جدی آن موضوع در اختیارشان بود. این نظرسنجی به نمونۀ کوچکی از کشور امکان میدهد که پس از تفکر روی مباحث توصیه هائی به همۀ ما بکند. 104 علاوه بر آن، میتوان از طریق جریانی ًاساس ا غیرحزبی و غیرخصمانه از مشورت جمعی به این توصیهها رسید، جریانی که بیشتر شبیه «سخنوری دعوت کننده» است تا مناظره و مجاب سازی حزبی. پس نظرسنجی مشورتی همراه با همتایان خود در هر یک از مثالهائی کهً قبلا مورد بحث قرار گرفتند، جایگزینهای بالقوهای را برای فرهنگ رقابت که بر فضای عمومی حا کم است ، مجسم میسازند. علاوه بر آن، این جایگزینهای بالقوه یکدیگر راً متقابلا تقویت میکنند. برای مثال ا گر آرمانهای روزنامهنگاری عمومی در تلاش برای تسهیل گفتگو و مشورت مدنی کمکم جایگزین روالهای روزنامهنگاری سنتی شوند و ا گر روزنامهنگاری عمومی به جای نظرسنجی سنتی به نظرسنجی مشورتی به عنوان وسیلهای برای نمونه گیری از آراء عمومی به نحوی که نمایند ۀ جمعیت باشد، رو کند و ا گر سایرگروههای سازماندادهشدۀ فشار کمکم رویکردهای دوسویۀ متعارفی نسبت به روابط عمومی ا تخاذ کنند، آنگاه ممکن است که i Fishkin