ورای فرهنگ رقابت

117 غیرسازنده و یا حتی مخرب به نظر میآید. برای مثال معلوم شده است که روابط پیچید های بین ظلم، فقر، رشد جمعیت، انحطاط زیست محیطی، کمبود مواد غذائی، تعارض اجتماعی، عدم ثبات سیاسی و جنگ وجود دارد. هرچند ماهیت دقیق این روابط جای بحث دارد، اما کمکم بسیاری از ناظران چنین نتیجهگیری میکنند که به واسطۀ این روابط متقابل پیچیده ، فقر و ستمدیدگی هر جمعیتی از مردم در همۀ اعضای محیط بزرگتر اجتماعی اثر میگذارد. این امر را برای مثال در رابطۀ نزدیک بین فقر و رشد جمعیت میتوان دید که به نوبۀ خود با انحطاط محیط زیست و کمبود مواد غذائی همراه هستند، یعنی شرایطی که جوامع را در حالات دائمی تعارض و عدم امنیت نگه می دارند. این حالات تعارض و عدم امنیت به نوبۀ خود منجر به صرف هزینه برای نیروی نظامی و ارتش میشود که بار آن را همۀ اعضای جامعه از فقیر و غنی و ظالم و مظلوم تحمل میکنند، در حالی که ًصرفا در مقابل چرخههای تعارض و عدم امنیت سنگربندی میکنند بدون این که علل ریشهای آنها را از بین ببرند. در نتیجه به نظر میرسد که روابط «قدرت روی» و «قدرت علیه» که علت و مشخصۀ این چرخهها هستند، با درک کلگرا از روابط متقابل اجتماعی متناقض میباشند. برخلاف این روابط خصمانه، جهاننگری زیست محیطی ً معمولا بر اهمیت اساسی تعاون و همزیستی ، یعنی دو مفهوم کلیدی دیگر زیست محیطی تأ کید دارد. زیرا هر چند میزانی از رقابت و خشونت و تجاوز مشخصۀ طبیعت به شمار میرود، اما علم بوم شناسی میگوید که تعاون و همزیستی هم در پویائی زیست محیطی به همین اندازه اهمیت دارند و شاید هم اساس یتر هستند. حیات به شکلی که ما میشناسیم تنها با تولید و تبادل متقابل ا کسیژن و دی ا کسید کربن بین گیاهان و جانوران در این کره ممکن میشود. گرده افشانی بیشتر گونههای گیاهی گلدار از طریق تبادلهای همراه با همکاری یا همزیستی با حشرات گرده افشان ممکن میشود. روابط همزیستی باعث میشود که نیتروژن و سایر مواد اصلی غذائی در شبکۀ پیچید های از موجودات ذرهبینی در خا ک و در ریشههای گیاهان زمینی مبادله شوند، چیزی که کل نظام زیستی را برقرار نگه میدارد. حتی عمل هضم در بسیاری از حیوانات، از جمله انسان ، باحضور موجودات ذرهبینی رودهای که با حیوان همزیستی دارند، تسهیل میگردد. همانطور که این مثالها نشان میدهند، تعاون و هم زیستی، دینامیکهای زیست محیطی بنیادینی هستند. 54 بعلاوه، وقتی خشونت و تجاوز در طبیعت اتفاق می ‌ افتد، مشخصۀ روابط برون - گونهای است ، نه درون گونهای. حتی رفتارهای خشونتآمیز درون گونهای که مربوط به جفتگیری هستندً معمولا نمایشهائی آئینی به شمار میآیند که بندرت به آسیب واقعی منجر میگردند. در عوض در میان تمام گونههای «اجتماعی » (از مورچه و زنبور گرفته