عبدالبهاء و تولد انسان

جاودانی وحدتعالم انسانی را باز مییابد. در بازسازی او از مفهوم تدینو دیانت، درکیگانگی نوع بشر و لزوم حقوق بشر و برابری و اتحاد شرق و غرب تنها حقیقت و ارزش نهایی است وحدت عالم انسانی در اندیشه ی عبدالبهاء بیانگر بازسازی نه تنها هویت فردی، بلکه به علاوه بازسازی ساختارهای ملّی و ساختار بین المللی است. بدین سان یگانگی عالم انسانی صرفاً یک مفهوم اخلاقی انتزاعی تهی نیست. این نوعِ جدید انسان، یعنی انسانی که از حیطه ی طبیعت، خصوصیت، و تنازع بقا رهایی یافته است، با ساختارهای ملی و بین المللی سنتی سازگار نمی باشد. ظهور انسان نیازمند آن است که ساختارهای ملی در جهتی دگرگون شوند که آدمیان در تعیین سرنوشت خویش مشارکت مؤثر داشته باشند . بر لزوم ۱۹۱۰ ، و تأکید عبدالبهاء در دهه ی ۱۸۶۰ تأکید بهاءاللّه در دهه ی دمکراسی برای پیشرفت و تکامل جامعه در همین راستاست. بهاءاللّه و عبدالبهاء نه تنها اولین ایرانی بودند که از لزوم دمکراسی در ایران سخن گفتند، بلکه هر دو در ارتباط با دمکراسی مرسومِ غرب نیز آن چه که این دمکراسی را فلج و نارسا مینمود، مورد انتقاد قرار دادند . دمکراسی راستین نیازمند مشارکت راستین همه ی مردم در تعیین سرنوشتشان است. این امر نیازمند طرد مردسالاری، طرد نژادپرستی و طرد نابرابریهای افراطی اقتصادی در بازار عنان گسیخته است. اما علاوه بر این، دمکراسی و مشارکت راستین نیازمند تعلیم و تربیت عمومی، آزادی سخن و عقیده، گسترش حیطه ی ارتباط و تفاهم وگفتمان در جامعه، و از همه مهمتر تخلّق به ارزشهای روحانی و اخلاقی و رهایی از حیطه ی طبیعت و تنازع بقا میباشد. در چنین شرایطی است که دمکراسی و فضیلت اخلاقی از یکدیگر ناگسستنی میگردند. در این دمکراسی انسانی، اگر چه دین از سیاست جدا میباشد، اما آدمیان و گروههای سیاسی به جای غوطه خوردن در فرهنگ خودپرستی و بیگانگی و ستیز و نفرت، به مشورت میپردازند و در این مشورت به جای توجیه خودخواهی و منافع خصوصی به منافع عمومی مینگرند، و به تحری حقیقت میپردازند، و به چشم یگانگی به هموطنانشان نظر میکنند. تحقق اصل حقوق بشر و نهادینه شدن آن در سرتاسر جامعه، از پیشفرضهای دمکراسی راستین است . اما بهاءاللّه و عبدالبهاء در دفاع از دمکراسی به جنبه ی دیگری از مفهوم وحدت عالم انسانی نیز توجه کردند و به این ترتیب دریچه ی نوینی از بینش اجتماعی و روحانی را گشودند . 67