عبدالبهاء و تولد انسان

پس وحدت عالم انسانی از نظری حقیقتی است جاودان که باید توسط مردمان مورد شناسایی قرار گیرد. از این روست که عبدالبهاء حقیقت راستین همه ی ادیان را وحدت عالم انسانی میشمارد، در عین آن که ظهور و جلوه ی راستین این حقیقت جاودانه تنها در این عصر امکان پذیر میگردد. عبدالبهاء میگوید : جمیع انبیای الهی، مظاهر حقیقتند. حضرت موسی اعلان حقیقت کرد، حضرت مسیح ترویج حقیقت نمود، حضرت محمد تأسیس حقیقت کرد. جمیع اولیای الهی اعلان حقیقت کردند. حضرت بهاءاللّه علم حقیقت بلند نمودند. جمیع نفوس مقدسه که به عالم آمده اند، چراغهای حقیقت بودند. حقیقت وحدت عالم انسانیست، حقیقت محبت بین بشر است، حقیقت اعلان عدالت است، حقیقت هدایت الله است، حقیقت فضائل ۳۷\. عالم انسانیست در نگرش عبدالبهاء به کتابهای آسمانی، همه چیز وسیله ای برای بیان همین حقیقت جاودانی یعنی یگانگی و وحدت انسانها میگردد. بر خلاف تعابیر متداول از تورات و قرآن، که قصه ی خلقت در شش روز و داستان آدم و حوا را به معنای یک واقعیت تاریخی میگیرند و از این جهت دیانت را در نقطه ی مقابل علم و خرد قرار میدهند و تدین را به خرافه پرستی منحط مینمایند، عبدالبهاء بارها سرآغاز تورات را به معنای استعاره و تشبیه ی برای بیان این حقیقت جاودان روحانی تعبیر مینماید . تورات با بحث خلقت آسمان و زمین و آدم و حوا آغاز میگردد، زیرا که این بحث بیانگر این مفهوم شکوه مند است که همه چیز و همه ی انسانها آفریده ی خدای یکتایند و در نتیجه همه چیز و همه کس زیبا و مقدس است. پس همه ی نوع بشر خواهر و برادر یکدیگرند چه که همه صورت و مثال خدایند. آن چه که در تورات در مورد خلقت آسمان و زمین تکرار میگردد، این است که خداوند به آسمان و زمین و مخلوقات خود نگاه کرد و دیدکه همه “خوب” هستند. تأکید بر خوبی و تقدس و زیبایی سرتاسر هستی و اثبات وحدت نوع بشر به عنوان صورت و مثال خدا که همه برادر و خواهر یکدیگرند، مراد راستین تورات است. آغاز تورات اثبات اصل وحدت و یگانگی انسان است . عبدالبهاء از ظواهر زبانی کتابهای آسمانی فراتر میرود و در وراء کثرتها، اصل ۲۱۳ – ۲۱۴ ، صص ۱ . ) : خطابات، ج ۳۷( پ 66