عبدالبهاء و تولد انسان

نوشته های بهاءاللّه بر ضرورت انطباق دین و خرد تأکید نمود و به توضیح معانی راستین آیات قرآن و انجیل و تورات پرداخت و در واقع با این خردورزی و انسان دوستی است که معنای راستین آیه ی قرآنی را در فرهنگ نوین خویش نهادینه کرد، یعنی این که به راستی پیامبران به زبان قوم خود سخن میگویند و در نتیجه باید از محدودیتهای زبان و فرهنگی متداول قومی فراتر رفت تا به معانی راستین آیات الهی توجه نمود و این امر به معنای انطباق دین با خرد و دانش است . دو اصلی که مورد بحث قرار گرفت (دین باید سبب الفت و محبت باشد و تطابق دین با خرد و دانش) ضرورتاً به اصل سوم و چهارمی منجر میشوند. بر طبق این دو اصل، نه تنها حقیقت همه ی ادیان الهی یکی است، بلکه نیاز به هدایت و افاضه ی الهی به معنای تکامل و تجدید ادیان نیز میباشد. این دو اصل از بازسازی مفهوم دین و تدین ناگسستنی میباشند . این که اساس و بنیان همه ی ادیان یکی است، مهمترین پیش فرض اتحاد ادیان ، اتحاد شرق و غرب و ظهور فرهنگ وداد و صلح و آشتی در جهان است. در منطق واژگون و انسان زدای سنتی از دین، تدین به معنای اثبات برتری دین خود و اثبات نادرستی و نقص ادیان دیگر تلقی میگردد، و در نتیجه تدین به ترویج بیگانگی و خشونت و نفرت دامن میزند. اما در تعبیر عبدالبهاء از دین، تدینِ راستین به معنای درک وحدت همه ی ادیان و در نتیجه ضرورت وحدت و دوستی و آشتی و ارتباط با همه ی ادیان و مذاهب و اقوام و طوائف منجر میشود . از نظر عبدالبهاء، اصحاب ادیان گوناگون مفهوم دین را واژگونه ساخته اند. آن چه که اصل و حقیقت دین است را کنار نهادند و آن چه را که فرعی و تصادفی و حاشیه ای است، اصل گرفتند و به یک بت جدید مبدل ساختند. بدین ترتیب تدین مرسوم نوعی بت پرستی، واژگونی مفهوم دین، و تحریف کامل تدین میگردد. عبدالبهاء از نوع بشر دعوت نمود که مفهوم خود را از دین مورد ارزیابی مجدد قرار دهند و از منطق تحریفِ دین به منطق تحقیقِ دین روی آورند. در این منطق جدید یگانگی و صلح و ارتباط همۀ ادیان، هسته ی مرکزی مفهوم خداپرستی و تدین میباشد . در نوشته ها و سخنرانی های عبدالبهاء بارها این نکته مورد تأکید قرار میگیرد که ادیان دارای یک حقیقت بنیادی مشترکند و آن اصل وحدت عالم انسانی، تخلّق به اخلاق الهی، مهربانی و نوعدوستی، صداقت و عدالت، و امانت و خیرخواهی است. این 50