عبدالبهاء و تولد انسان

دانست که ضرورتاً همه ی این مفاهیم نمادین بوده و در واقع منطق شاعرانه را دنبال میکنند که با کاربرد این استعاره ها و تشبیهات به بیان معانی مجرد و انتزاعی میپردازند. در غیر اینصورت، دیانت بار دیگر تنها به پیکری از خرافات که خردستیز و انسان ستیز است، مبدل میگردد و تدین بزرگترین دشمن انسان و انسانیت میشود . از این روست که کتاب ایقان، که از مهمترین کتابهای بهاءاللّه است و به تعبیر و تفسیری منطبق با خرد از کتابهای آسمانی میپردازد، دعوتی است به تولد انسان و عبور بشریت و تدین از مرحله ی کودکی به مرحله ی رشد و بلوغ. در کتاب اقدس، بهاءاللّه از وحدت عالم انسانی و فرهنگ اتحاد به عنوان مرحله ی بلوغ عالم سخن میگوید. و جای تعجب نیست که در پیام عبدالبهاء ظهور خرد و تولد انسان از ورطه ی طبیعت، از این بازسازی بنیادینِ تدین ناگسستنی میگردد . همان طور که فیلسوف یهودی، موسی بن میمون، در کتاب دلیل الحائرین به نقل از بزرگان و اسلاف یهود نقل میکند: خداوند به زبان مردم سخن میگوید. موسی بن میمون این اصل را به این معنا میگیرد که خداوند در بیان حقایقِ مجرد و عقلانی، از واژه ها و زبان مرسوم میان آدمیان استفاده میکند و در نتیجه به زبان سمبلیک و شاعرانه و نمادین سخن میگوید. در قرآن نیز بیان شده است که خداوند رسولانش را به زبان قومشان برمی انگیزد. متأسفانه اکثر مسلمانان این آیه ی ژرف را به این معنای محدود گرفته اند که زبان پیامبر بر طبق زبان قومش به عربی یا عبری یا آرامیک یا پارسی می باشد. در حالی که بسیار مهمتر از این مفهومِ ابتدایی، این آیه بیانگر این اصل می باشد که پیامبران به زبان فرهنگ و اصطلاحات و مقولات و سطح فهم مردم زمان خود سخن میگویند و این دقیقاً به این معناست که باید میان زبان ظاهر آیات و معانی راستینِ آن آیات، تفکیک قائل شد و از خرد برای درک معانی راستین گفته های آسمانی استفاده کرد . جالب توجه است که آن دسته از بهائی ستیزانی که ظاهراً به اسلام باور دارند به خاطر ناتوانی شان از درک معنای آیه ی قرآن، نه تنها قرآن را به شکلی خردستیز و ظاهری و قشری مورد تعبیر قرار میدهند (مثلاً مبدأ و معاد)، بلکه از این هم فراتر میروند و همین آیه را به عنوان اعتراضی بر آیین بهائی مطرح میکنند که چرا بهاءاللّه به زبان عربی هم سخن گفته است، غافل از این که بهاءاللّه هم به زبان پارسی و هم به زبان عربی سخن گفت، چرا که برای هدایت همه نوع بشر آمده است و در نتیجه سخن گفتن به بیش از یک زبان را وسیله و سمبلی برای بیان اصل اتحادِ عالم انسانی قرار داده است . 49