عبدالبهاء و تولد انسان

در جمیعکتب الهیّه از جمیع ملل روزی موعود استکه آن روز جمع بشر در امن و امان راحت خواهند بود و عالم انسانی اتّحاد و اتّفاق حاصل خواهد نمود. نزاع و جدال نخواهد ماند جنگ و حرب نخواهد ماند. جمیع ملل با هم ارتباط خواهند یافت و وحدت عالم انسانی جلوه خواهد کرد. حال ملاحظه میکنیمکه آن روز صبحش دمیده است پرتو بارقه اش در آفاق منتشر گشته در عالم بشر یک هیجان عظیم حاصل شده. جمیع ملل عالم شهادت می دهند که تا وحدت عالم انسانی حاصل نگردد از برای بشر راحت و سعادت حاصل نخواهد شد. محبّت استکه سبب حیات عالم انسانیست اتّحاد است که اسباب سعادت بشر است لکن هر چیزی منوط باسباب است تا اسبابش مهیّا نشود حاصل نمیشود. مثلاً این چراغ را لابدّ لازم استکه بلّوری مهیّا روغنی مهیّا فتیله ئی مهیّا شود تا روشنگردد. ما می خواهیم در میان بشر محبّت حاصل شود محبّت را روابطی لازم است. یک وقتی است روابط روابط عائله است یک وقتی استکه اسباب محبّت روابط وطن است یکوقتی استکه اسباب محبّت وحدت لسان است یک وقتی استکه روابط محبّت روابط جنسی است یک وقتی استکه روابط محبّت وحدت منافع است یک وقتی استکه اسباب محبّت تعلیم و تعلّم است یک وقتی استکه سبب محبّت وحدت سیاسی است. این اسباب جمیعاً خصوصی است محبّت عمومی حاصل نخواهد شد بجهت اینکه این سبب محبّت است میانهٴ اهل یک وطن امّا اهل اوطان دیگر محرومند. روابط جنسی سبب محبّت میانهٴ آن جنس است. این روابط سبب محبّت عمومی نمیشود [...] که روابط جنسی و تجارتی و سیاسی و وطنی اسباب ارتباط عمومی شود زیرا روابط جسمانی است مادّی است روابط مادّیّه محدود است ز یرا مادّه چون محدود است روابطش نیز محدود است. پس معلوم شد اعظم روابط و وسیله بجهت اتّحاد بین بشر قوّهٴ روحانیّه است چونکه محدود بحدودی نیست. دین استکه 113