صد مناجات از حضرت عبدالبهاء

بهائیان ایران را تعلیم داد تا به جا ی کینهورزی و انتقام گیری، انرژی و توانمند ی خود را صرف بهبود وضع ا یران نمایند. از حضرت عبدالبهاء گنجینه ای از ادعیه و مناجات به یادگار مانده است. مجموعۀ حاضر منتخبی از صد مناجات است که به مناسبت صدمین سالگرد درگذشت ایشان تقدیم خوانندگان محترم می گردد تا تلاوت آنها سبب تسکین روح و شادی ج ان و روان گردد و آینه قلب را از غبار غم و کدورت برهاند . «دعا و مناجات گفتگویی است مستقیم و بدون واسطه بین روح بشر و خالق او؛ به منزلۀ غذای روح است و باعث تداوم حیات روحانی؛ همچون شبنم صبحگاهی موجب طراوت و لطافت قلوب می گردد و روان را از تعلّ قات نفس امّ اره پاک و منزّه می سازد؛ ناری است که حجبات را می سوزاند و نوری است که انسان را به سوی پروردگار می کشاند؛ موجد قوّتی است روحانی که پرندۀ روح را با بال و پر خود در فضای نامتناهی الهی به پرواز درآورده به قربیّت درگاه احدیّ ت فائز می نماید. آنچه موجب پرورش قابلی ت های نامحدود روح و سبب جلب تأییدات الهی می گردد کیفیّ ت نیایش است و تطویل آن محبوب نبوده و نیست. قدرت نهفته در دعا و مناجات وقتی ظاهر می شود که انگیزۀ اصلی آن محبت الله باشد؛ از ترس، توقّع، تظاهر و خرافات به دور بوده با صداقت و پاکی دل تلاوت شود تا موجب تعمّق و تأمّل و سرانجام شکوفایی عقل و خرد انسانی گردد. چنین نیایش بی آلایشی از محدودۀ حروف و کلمات بگذرد و از اصوات و نغمات فراتر رود؛ حلاوت نغمه و آهنگش شادی آفریند، قلوب را به اهتزاز آرد، بر نفوذ کلمات بیفزاید، تمایلات دنیوی را به صفاتی ملکوتی تبد یل نماید و محرّک خدمات خالصانه به عالم انسانی گردد . » ٣ ٣ پیام ۲ ۷ آذر ۱۳۹۳ بیت العدل اعظم