صد مناجات از حضرت عبدالبهاء

۸۵ هُو الله ای متذکّ ر بذکر الهی هیچ صبحی ندمد مگر آنکه با زبانی پر نیاز بدرگاه خداوند بی انباز تضرّ ع و تبتّل میشود و هیچ شامی نیاید مگر آنکه در نهایت رقّت بآستان احدیّت ابتهال و اجتراح میگردد که ای خداوند بی مانند مقدّس از بیگانه و خویش و پیوند دردمندان توئیم درمانی عنایت فرما مستمندان توئیم سر و سامانی مرحمت کن مدهوش جام الستیم جوشی بده و باده نوش بزم محبّتیم خروشی احسان کن گوشها منتظ ر، ندای سروش برسان هوشها مترصّد، الهام بفرما این بندگان را بنواز و این افتادگان را بردار گنه کاریم بیامرز افسردگانیم برافروز پژمردگانیم بنار محبّتت بسوز توئی معطی و توانا و آشنا. ع ع مجموعه مناجاتها حضرت عبدالبها ء جلد –2 ص 2